Νεκρός βρέθηκε ο Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Γυθείου, Αντιπύραρχος Κωνσταντίνος Καστρής, όταν εγκλωβίστηκε από τις φλόγες της πυρκαγιάς που μαίνεται σε δασική έκταση στην περιοχή Βαθύ του Δήμου Αν. Μάνης.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία, ο άτυχος άνδρας βρισκόταν στο μέτωπο με τζίπ, όταν έδωσε εντολή στο οδηγό του να απομακρυνθεί για να φέρει περισσότερες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος του και να βρει τραγικό θάνατο.
Για τις συνθήκες και τα αίτια που προκάλεσαν το θάνατο του Αξ/κού θα διενεργηθεί Ένορκη Διοικητική Εξέταση.
.αναδημοσίευση : zougla.gr
Ανακοίνωση αναφορικά με την προκήρυξη πρόσληψης των πυροσβεστών εξέδωσε η Δημοκρατική Συμμαχία υπογραμμίζοντας ότι πρέπει «να διορθωθούν οι αδικίες». Όπως αναφέρει: «Την ανάγκη τροποποίησης της παρούσας προκήρυξης πρόσληψης πυροσβεστών επισήμανε με Ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο Βουλευτής Ηλείας της Δημοκρατικής Συμμαχίας Γιώργος Κοντογιάννης. Σύμφωνα με την απόφαση υπ’αριθμ. 12077 του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστου Παπουτσή για τα δικαιολογητικά και τη διαδικασία πρόσληψης Πυροσβεστών πενταετούς υποχρέωσης, η οποία δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Τεύχος Β’ αρ. 1618/15-7-2011, οι υποψήφιοι θα πρέπει να έχουν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις ως ικανοί κατηγορίας Ι1 (Άρθρο 3, παρ.δ)». Η Δημοκρατική Συμμαχία καταλήγει: «Για τον παραπάνω ο λόγο πρώην Υφυπουργός Απασχόλησης ζήτησε να δοθούν στη δημοσιότητα στοιχεία σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η Κυβέρνηση αποκλείει τα άτομα κατηγορίας Ι2 από την προκήρυξη πρόσληψης Πυροσβεστών, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό πολλών ατόμων τα οποία έχουν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις ως ικανοί κατηγορίας Ι2 (και στις περισσότερες περιπτώσεις για όχι σημαντικούς λόγους υγείας), καθώς επίσης και την εξέταση πιθανότητας τροποποίησης της παρούσας προκήρυξης δεδομένου του ότι με τη συγκεκριμένη μορφή της «θίγει» πληθώρα υποψηφίων κατηγορίας Ι2 οι οποίοι αποκλείονται από αυτή».
...........ΣΗΜ ...
ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΙΙΙΙ .......???
ΑΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΤΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ << ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ >>
Αριθμός 588/2011
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Β2 Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές Μίμη Γραμματικούδη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Αντώνιο Αθηναίο, Σαράντη Δρινέα, Χριστόφορο Κοσμίδη και Νικόλαο Τρούσα, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, την 18η Ιανουαρίου 2011, με την παρουσία και της γραμματέως Αικατερίνης Καραβέλη, για να δικάσει την υπόθεση, μεταξύ:
ΤΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΟΝΤΟΣ - ΚΑΘ' ΟΥ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ : Ελληνικού Δημοσίου, όπως εκπροσωπείται νομίμως από τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, που εδρεύει στην Αθήνα και παραστάθηκε δια δηλώσεως (ΚΠολΔ 242 παρ.2) του πάρεδρου του ΝΣΚ Περικλή Αγγέλου.
ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΣΙΒΛΗΤΩΝ - ΥΠΕΡ ΩΝ Η ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ : 1) Π. Α.έως και 59) Δ.Ν., απάντων κατοίκων ..., που παραστάθηκαν δια της πληρεξούσιας δικηγόρου Ελένης Βουκούτου.
ΤΗΣ ΠΡΟΣΘΕΤΩΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΣΑΣ : Δευτεροβάθμιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης με την επωνυμία "Πανελλήνια Ομοσπονδία Συμβασιούχων Πυρόσβεσης Διάσωσης ΠΟΣΠΥΔ", όπως εκπροσωπείται νομίμως, που εδρεύει στα Μέγαρα και δεν παραστάθηκε.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 15-1-2003 αγωγή των ήδη αναιρεσιβλήτων, που κατατέθηκε στο Ειρηνοδικείο Αθηνών. Επί της αγωγής εκδόθηκε η 624/2003 απόφαση του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και, κατόπιν ασκήσεως εφέσεως, η 5963/2006 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί το αναιρεσείον με την από 29-5-2007 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώθηκε. Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης, Χριστόφορος Κοσμίδηςανέγνωσε την από 22-1-2010 έκθεση του αποχωρήσαντος από την υπηρεσία Αρεοπαγίτη, Χρήστου Αλεξόπουλου, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη του πρώτου λόγου και την παραδοχή του δεύτερου λόγου της αίτησης αναιρέσεως. Η πληρεξούσια των αναιρεσιβλήτων ζήτησε την απόρριψη της αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου στα δικαστικά έξοδα.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
ΕΠΕΙΔΗ, κατά το άρθρο 576 παρ.1 ΚΠολΔ, αν ο διάδικος που επισπεύδει τη συζήτηση δεν εμφανιστεί ή εμφανιστεί, αλλά δεν λάβει μέρος στη συζήτηση με τον τρόπο που ορίζει ο νόμος, ο Άρειος Πάγος συζητεί την υπόθεση σαν να ήταν παρόντες οι διάδικοι. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την από 24-11-2009 επισημείωση του δικαστικού επιμελητή, ..., στο προσκομιζόμενο από τους αναιρεσίβλητους ακριβές αντίγραφο της από 12-11-2009 πρόσθετης παρέμβασης, με την πράξη καταθέσεως και την κάτω από αυτήν κλήση της παρεμβαίνουσας, υπογραφόμενη από τον πληρεξούσιο δικηγόρο αυτής, Χρήστο Νικολουτσόπουλο, προς τους αναιρεσίβλητους για να παρασταθούν κατά την αρχικώς ορισθείσα δικάσιμο της 9-2-2010, κατά την οποία η υπόθεση αναβλήθηκε από το πινάκιο για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή (18-1-2011), η επίσπευση της συζήτησης της πρόσθετης παρέμβασης γίνεται από την παρεμβαίνουσα. Επομένως, παρά την απουσία αυτής, που δεν εμφανίσθηκε στο ακροατήριο κατά την εκφώνηση της υποθέσεως με τη σειρά της από το πινάκιο της ως άνω, μετ' αναβολή δικασίμου ούτε κατέθεσε δήλωση κατ' άρθρο 242 παρ.2 ΚΠολΔ, η υπόθεση πρέπει να ερευνηθεί σαν και αυτή να ήταν παρούσα (ΚΠολΔ 226 παρ. 4 εδ. α', γ' και δ', 568 παρ.4, 576 παρ.1).
ΕΠΕΙΔΗ, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 560 αρ.1 ΚΠολΔ, οι αποφάσεις των πρωτοδικείων, που εκδίδονται σε εφέσεις κατά αποφάσεων των ειρηνοδικείων, επιτρέπεται να προσβληθούν με αίτηση αναιρέσεως αν παραβιάσθηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου. Ο λόγος αναιρέσεως ιδρύεται όταν το δικαστήριο της ουσίας εφάρμοσε κανόνα ουσιαστικού δικαίου μη εφαρμοστέο ή παρέλειψε την εφαρμογή του εφαρμοστέου ή προσέδωσε στον κανόνα που εφάρμοσε έννοια διαφορετική από εκείνη που έχει. Εξ άλλου, η διάταξη του άρθρου 4 παρ.1 του Συντάγματος, η οποία ορίζει "Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου", καθιερώνει όχι μόνο την ισότητα των Ελλήνων έναντι του νόμου, αλλά και την ισότητα του νόμου έναντι αυτών. Ως εκ τούτου, υποχρεώνει τον κοινό νομοθέτη, όταν πρόκειται να ρυθμίσει ουσιωδώς όμοια πράγματα, σχέσεις ή καταστάσεις και κατηγορίες προσώπων, να μη μεταχειρίζεται κατά τρόπο ανόμοιο τις περιπτώσεις αυτές εισάγοντας εξαιρέσεις ή κάνοντας διακρίσεις, εκτός αν αυτό επιβάλλεται από λόγους κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος, η συνδρομή των οποίων υπόκειται στον έλεγχο των δικαστηρίων (ΟλΑΠ 23/2004, ΟλΑΠ 11/2003). Αν από το νόμο γίνεται ειδική ρύθμιση για ορισμένη κατηγορία προσώπων και αποκλείεται από αυτή κατ' αδικαιολόγητη, δυσμενή διάκριση, άλλη κατηγορία προσώπων, για την οποία συντρέχει ο ίδιος λόγος που επιβάλλει την ειδική ρύθμιση, η διάταξη που εισάγει τη δυσμενή μεταχείριση είναι ανίσχυρη, ως αντισυνταγματική. Τα ίδια ισχύουν και όταν η ειδική ρύθμιση αφορά μισθό, σύνταξη ή άλλη παροχή προς δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο και, γενικώς, μισθωτό, οπότε σε περίπτωση, κατά την οποία γίνεται αδικαιολόγητη διάκριση, τα δικαστήρια επιδικάζουν την παροχή και σε εκείνους που αδικαιολόγητα εξαιρούνται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζεται από τη Δικαιοσύνη η αρχή της διακρίσεως των εξουσιών που θεσπίζεται από τα άρθρα 1, 26, 73 επ. και 87 επ. του Συντάγματος, αφού τα δικαστήρια στην περίπτωση αυτή υποχρεούνται, σύμφωνα με τα άρθρα 87 παρ.1 και 2, 93 παρ.4 και 120 παρ.2 του Συντάγματος, να ασκήσουν έλεγχο στο έργο της νομοθετικής εξουσίας, να εφαρμόσουν σε όλη την έκταση την αρχή της ισότητας και με βάση την αρχή αυτή να καταλήξουν στην εφαρμογή του νόμου που περιέχει την ευνοϊκή ρύθμιση. Αν τα δικαστήρια περιορίζονταν να κηρύξουν μόνο την αντισυνταγματικότητα της διατάξεως που εισάγει τη δυσμενή διάκριση, χωρίς να επεκτείνουν την ειδική, ευνοϊκή ρύθμιση και υπέρ εκείνου σε βάρος του οποίου έγινε η δυσμενής διάκριση, τότε θα παρέμενε η αντισυνταγματική ανισότητα και δεν θα είχε ουσιαστικό περιεχόμενο η ζητούμενη δικαστική προστασία. Αυτό δεν αντίκειται στο άρθρο 80 παρ.1 του Συντάγματος, κατά το οποίο "Μισθός, σύνταξη, χορηγία ή αμοιβή ούτε εγγράφεται στον προϋπολογισμό του Κράτους ούτε παρέχεται χωρίς οργανικό ή άλλο ειδικό νόμο", διότι ο νόμος υπάρχει και είναι αυτός που περιέχει την ευνοϊκή διάταξη (ΟλΑΠ 28/1992). Περαιτέρω, κατά το άρθρο 13 παρ.1 του ν. 2738/99, (ο οποίος εισήγαγε το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων), η συλλογική διαπραγμάτευση για ρύθμιση ζητημάτων των όρων και συνθηκών απασχόλησης υπαλλήλων, που δεν ρυθμίζονται σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο άρθρο 3 του ίδιου νόμου, λόγω συνταγματικών περιορισμών (όπως είναι, ιδίως, τα ζητήματα μισθών, συντάξεων, σύστασης οργανικών θέσεων, προσόντων, τρόπου διορισμού κλπ) μπορεί να καταλήγει σε συλλογική συμφωνία. Κατά την παρ.2 του ίδιου άρθρου, η συμφωνία αυτή δεν αποτελεί συλλογική σύμβαση εργασίας, συνεπάγεται, όμως, για το Δημόσιο ή ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ είτε (α) την έκδοση κανονιστικών πράξεων, εφόσον τα θέματα της συμφωνίας μπορεί να ρυθμισθούν κανονιστικώς, βάσει υπάρχουσας σχετικής εξουσιοδότησης νόμου είτε (β) την προώθηση σχετικής νομοθετικής ρυθμίσεως των θεμάτων της συμφωνίας. Αντικείμενο του περιεχομένου της συμφωνίας μπορεί να αποτελεί και ο χρόνος υλοποίησης της δέσμευσης για την έκδοση κανονιστικών πράξεων ή προώθησης νομοθετικών ρυθμίσεων κατά περίπτωση. Με το άρθρο 14 του ν. 3016/2002 "Εταιρική διακυβέρνηση, θέματα μισθολογίου και άλλες διατάξεις" ορίσθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής: "1. Με κοινές αποφάσεις των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του κατά περίπτωση αρμοδίου Υπουργού ρυθμίζονται τα θέματα των συλλογικών συμφωνιών που συνάπτονται κατ' εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 13 του ν. 2738/1999 και αφορούν θέματα μισθών και αμοιβών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που υπογράφηκαν κατά το 2001. 2. Με όμοιες αποφάσεις οι ρυθμίσεις της προηγούμενης παραγράφου είναι δυνατόν να επεκτείνονται, εν όλω ή εν μέρει, και στο λοιπό προσωπικό του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), που δεν συμμετείχε στη σύναψη συλλογικών συμφωνιών του άρθρου 13 του ν. 2738/1999 και μέχρι του ποσού των εκατόν εβδομήντα έξι (176) ευρώ. 3. Αν καταβάλλονται οποιουδήποτε είδους πρόσθετες μισθολογικές παροχές, που υπολείπονται του ποσού των 176 ευρώ, επιτρέπεται να χορηγείται μόνο η διαφορά μέχρι του ποσού αυτού. Οι ρυθμίσεις αυτές, όσον αφορά το προσωπικό των ΟΤΑ και το προσωπικό των λοιπών ΝΠΔΔ, περιορίζονται στις υφιστάμενες από τον προϋπολογισμό τους δυνατότητες. 4. Με τις προβλεπόμενες από τις διατάξεις των παρ.1 και 2 του άρθρου αυτού κοινές υπουργικές αποφάσεις καθορίζονται ειδικότερα: α) οι δικαιούχοι των παροχών και το ύψος τους, λαμβανόμενου υπ' όψη για τη χορήγηση ή μη των παροχών αυτών του συνολικού ποσού των καταβαλλόμενων μηνιαίων αποδοχών και λοιπών παροχών, επιδομάτων και αποζημιώσεων από οποιαδήποτε πηγή, β) οι όροι, οι προϋποθέσεις και οι περιορισμοί για τη χορήγηση των ανωτέρω παροχών, η διαδικασία και ο χρόνος καταβολής, καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης της σχετικής δαπάνης, γ) κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια για τη χορήγησή τους. Οι διατάξεις του άρθρου αυτού ισχύουν από 1-1-2002". Δυνάμει της προαναφερθείσας, εξουσιοδοτικής διάταξης και αφού είχαν προηγηθεί ειδικές συλλογικές συμφωνίες του Ελληνικού Δημοσίου με τους αντίστοιχους κλάδους υπαλλήλων, εκδόθηκαν πολλές κοινές Υπουργικές Αποφάσεις (ΚΥΑ) με τις οποίες χορηγήθηκε η παραπάνω χρηματική παροχή, ύψους 88 ευρώ μηνιαίως για το χρονικό διάστημα από 1-1-2002 και 176 ευρώ από 1-7-2002, σε όλους σχεδόν τους με σχέση δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου υπαλλήλους του Ελληνικού Δημοσίου και των ΝΠΔΔ, των οποίων οι αποδοχές διέπονται από τις διατάξεις του ν. 2470/1997 "αναμόρφωση μισθολογίου προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης και άλλες συναφείς διατάξεις" και ειδικότερα, εκδόθηκαν, εκτός άλλων, και οι κρίσιμες για την υπ' όψη περίπτωση ΚΥΑ 2/42529/ 0022/2002 (ΦΕΚ 1128 Β'/29-8-2002) και ΚΥΑ 2/42529/0022/22-8-2002 (ΦΕΚ 1266 Β'/27-9-2002). Από τα προεκτεθέντα συνάγεται ότι η μισθολογική αυτή παροχή χορηγήθηκε σε όλους τους ως άνω μόνιμους ή με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου υπαλλήλους, των οποίων οι αποδοχές διέπονται από τις διατάξεις του ν. 2470/1997, καθώς και στους αποσπασμένους ή τοποθετούμενους από άλλα Υπουργεία, ΟΤΑ και λοιπά ΝΠΔΔ. Όλες οι προαναφερθείσες ΚΥΑ έχουν ουσιωδώς όμοιο περιεχόμενο. Επικαλούνται τις διατάξεις των άρθρων 14 του ν. 3016/2002 και 1 του ν. 3029/2002, καθορίζουν το ποσό της ειδικής παροχής σε 88 ευρώ από 1-1-2002 και σε 176 ευρώ από 1-7-2002, ορίζουν ότι η καταβολή αυτής εξακολουθεί και κατά το χρονικό διάστημα των θεσμοθετημένων αδειών (κανονικών, συνδικαλιστικών, εκπαιδευτικών, λοχείας, κυήσεως κλπ), ότι υπόκειται στις συνήθεις κρατήσεις των επιδομάτων και ότι συνεντέλλεται με τις μηνιαίες αποδοχές των δικαιούχων και, τέλος, αναφέρουν ως δικαιούχους της παροχής όλους τους υπαλλήλους της υπηρεσίας στην οποία αφορά η απόφαση, χωρίς μνεία κάποιου λόγου ή αιτίας που δικαιολογεί τη χορήγησή της ειδικά στους εν λόγω υπαλλήλους. Ενώ, δηλαδή, η χορήγηση της μηνιαίας ειδικής παροχής του άρθρου 14 του ν. 3016/2002 προβλέφθηκε προκειμένου να εξομαλυνθούν οι μισθολογικές διαφορές υπέρ των χαμηλόμισθων, με τις εκ των υστέρων εκδοθείσες υπουργικές αποφάσεις χορηγήθηκε η ειδική αυτή παροχή χωρίς να γίνεται στις διατάξεις τους η συγκεκριμένη αναφορά ότι δεν λαμβάνουν, πράγματι, πρόσθετες μισθολογικές παροχές. Έτσι, με τη χορήγηση της αμοιβής αυτής και, μάλιστα, σε ιδιαίτερα σύντομο χρονικό διάστημα σε μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, που αφ' ενός δεν πληρούσαν αποδεδειγμένα την εν λόγω προϋπόθεση και αφ' ετέρου βρίσκονταν σε τελείως διαφορετικές μεταξύ τους εργασιακές συνθήκες, η παροχή αυτή απέκτησε το χαρακτήρα προσαύξησης, χωρίς άλλη προϋπόθεση, του μισθού όλων ανεξαιρέτως των υπαλλήλων του Δημοσίου, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ, που αμείβονται σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις του μισθολογίου του προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης. Επομένως, κάθε υπάλληλος, έστω και αν συνδέεται με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, αμειβόμενος σύμφωνα με τις ως άνω διατάξεις, δικαιούται, κατ' εφαρμογή της αρχής της ισότητας, να λαμβάνει ως τμήμα του μισθού του την εν λόγω παροχή, αφού μοναδικό στοιχείο θεμελίωσής της είναι η απασχόλησή του υπό το ανωτέρω μισθολογικό καθεστώς. Στην προκειμένη περίπτωση, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, που δίκασε ως εφετείο, με την προσβαλλόμενη απόφασή του δέχθηκε, κατά κρίση αναιρετικώς ανέλεγκτη, τα ακόλουθα: Οι ενάγοντες (ήδη αναιρεσίβλητοι) εργάσθηκαν ως υπάλληλοι του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης, προσληφθέντες με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου και ορισμένου χρόνου, για να καλύψουν πρόσκαιρες ανάγκες της πυροσβεστικής υπηρεσίας Λαυρίου, κατά το χρονικό διάστημα από 1-6-2002 έως 23-10-2002. Κατά τη διάρκεια της σύμβασης εργασίας αμείφθηκαν σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2470/1997. Με την ΚΥΑ 2/42529/ 0022/2002, που εκδόθηκε προς υλοποίηση συλλογικής συμφωνίας κατ' άρθρο 13 του ν. 2738/1999, χορηγήθηκε στους μόνιμους ή με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου πολιτικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης, καθώς και στους αποσπασμένους ή τοποθετούμενους από άλλα Υπουργεία, ΟΤΑ ή ΝΠΔΔ, μηνιαία ειδική παροχή 88 ευρώ από 1-1-2002 και 176 ευρώ από 1-7-2002. Την παραπάνω απόφαση ακολούθησε η ΚΥΑ 2/42529/0022/22-8-2002 με την ένδειξη "ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ", με την οποία διευκρινίστηκε ότι η ειδική μηνιαία αυτή παροχή χορηγείται στους πολιτικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης μόνιμους και με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου και αορίστου χρόνου. Έτσι, οι συνδεόμενοι με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, όπως οι ενάγοντες, εξαιρέθηκαν από την ειδική αυτή μηνιαία παροχή. Ο αποκλεισμός, όμως, από την ειδική αυτή παροχή των εναγόντων για μόνο το λόγο ότι συνδέονται με το εναγόμενο (ήδη αναιρεσείον) με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, αντίκειται στα άρθρα 4 παρ.1 και 22 παρ.1 του Συντάγματος, που επιβάλλουν και προστατεύουν την ισότητα μεταξύ των εργαζομένων, διότι αποδεικνύεται (σύμφωνα με τις παραδοχές του Δικαστηρίου της ουσίας) ότι οι ενάγοντες παρείχαν ο καθένας τις υπηρεσίες του στους ίδιους εργασιακούς χώρους και υπό τις αυτές συνθήκες με το συνδεόμενο με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου προσωπικό, δηλαδή με εργαζόμενους που ανήκουν στην αυτή κατηγορία και παρέχουν με τα αυτά προσόντα την ίδια και υπό τις αυτές συνθήκες εργασία, με μοναδική διαφοροποίηση μεταξύ τους το χρόνο διάρκειας της σύμβασης. Εξ άλλου, δεν αποδεικνύεται ότι η διαφοροποίηση ως προς τη χορήγηση της εν λόγω ειδικής παροχής επιβάλλεται από λόγους κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος. Μετά τις παραδοχές αυτές, το Πολυμελές Πρωτοδικείο απέρριψε την έφεση του αναιρεσείοντος Ελληνικού Δημοσίου κατά της πρωτόδικης απόφασης του Ειρηνοδικείου, που είχε κρίνει ομοίως και είχε επιδικάσει στους αναιρεσίβλητους την ειδική παροχή. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το Πολυμελές Πρωτοδικείο, με τα όσα δέχθηκε, δεν παραβίασε τις ως άνω, ουσιαστικού δικαίου διατάξεις με εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή αυτών. Επομένως, ο πρώτος λόγος της αιτήσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται το αντίθετο και προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 560 αρ.1 ΚΠολΔ, είναι αβάσιμος.
ΕΠΕΙΔΗ, τα άρθρα 20 του Συντάγματος και 6 παρ. 1 της από 4-11-1950 Διεθνούς Σύμβασης της Ρώμης (ΕΣΔΑ), που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 και έχει υπερνομοθετική ισχύ (άρθρο 28 παρ.1 του Συντάγματος), τα οποία εξασφαλίζουν σε κάθε πρόσωπο το δικαίωμα της παροχής έννομης προστασίας με το συνακόλουθο δικαίωμα διασφάλισης ίσων δικαιωμάτων και εγγυήσεων για δίκαιη (χρηστή) δίκη, δεν στερούν τον κοινό νομοθέτη από την εξουσία να θεσμοθετεί ειδικές ρυθμίσεις για ορισμένες κατηγορίες προσώπων, όταν τούτο επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος. Το συμφέρον αυτό εξυπηρετεί, πρωτίστως, η διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα των νόμων περί δικών του Δημοσίου (διάταγμα της 26-6/10-7-1944), το οποίο εξακολουθεί να ισχύει σύμφωνα με το τέταρτο εδάφιο του άρθρου 109 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα και διαλαμβάνει "Ο νόμιμος και ο της υπερημερίας τόκος πάσης του Δημοσίου οφειλής, ορίζεται σε 6% ετησίως, πλην αν άλλως ωρίσθη δια συμβάσεως ή ειδικού νόμου. Ο ειρημένος τόκος άρχεται από της επιδόσεως της αγωγής". Κατά την αληθινή έννοια της διάταξης αυτής, για την έναρξη της τοκογονίας των οφειλών του Δημοσίου απαιτείται και αρκεί η γένεση της επιδικίας, από την οποία λαμβάνει επίσημο χαρακτήρα η αμφισβήτηση ως προς την ύπαρξη ή μη της απαίτησης για χρηματική παροχή έναντι του Ελληνικού Δημοσίου. Η επιδικία αρχίζει με την επίδοση της αγωγής και, εφ' όσον ο νόμος δεν διακρίνει, ως αγωγή νοείται όχι μόνο η καταψηφιστική, αλλά και η αναγνωριστική (ΑΕΔ 7/2011). Δεν είναι, όμως, δυνατή η έναρξη της τοκογονίας από προγενέστερο χρονικό σημείο, διότι χάριν του δημοσίου συμφέροντος αυτό ρητώς έχει αποκλεισθεί, χωρίς ο αποκλεισμός να εισάγει δυσμενή διάκριση, αφού προστατεύει τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας προς όφελος όλων των πολιτών, ως τοιούτων νοουμένων όχι μόνο αυτών που επιδιώκουν ικανοποίηση από συγκεκριμένη επιδικία, αλλά και όσων προσδοκούν την απόλαυση κοινωνικών αγαθών από την κρατική οικονομική ευρωστία. Για την ίδια αιτία, η εν λόγω υπέρ του Δημοσίου εξαίρεση και δεν βρίσκεται σε αντίθεση ούτε με τις διατάξεις του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτόκολλου της ΕΣΔΑ, που αποβλέπουν στην προστασία της περιουσίας παντός φυσικού ή νομικού προσώπου, όταν αυτή δεν είναι αντίθετη προς το γενικότερο κοινωνικό ή δημόσιο συμφέρον (πρβλ. ΟλΑΠ 3/2006). Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, δικάζοντας ως εφετείο, δέχθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα των νόμων περί δικών του Δημοσίου, ως προς έναρξη της τοκογονίας των οφειλών του Δημοσίου από την επίδοση της αγωγής, είναι ανίσχυρη και ανεφάρμοστη, ως αντιβαίνουσα στις ως άνω συνταγματικές και λοιπές υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις και, κατόπιν αυτού, υποχρέωσε το αναιρεσείον Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει νομίμους τόκους επί των αναφερομένων ποσών της ειδικής παροχής που οφείλεται στους αναιρεσίβλητους από χρόνο προ της επιδόσεως της ένδικης αγωγής και συγκεκριμένα από την 29-8-2002, όταν με την ΚΥΑ 2/42529/0022/2002 χορηγήθηκε η επίμαχη ειδική παροχή. Με την κρίση του αυτή, το Πολυμελές Πρωτοδικείο παραβίασε την προαναφερόμενη, ουσιαστικού δικαίου διάταξη του άρθρου 21 του διατάγματος της 26-6/10-7-1944 και εκείνες των άρθρων 341, 345 ΑΚ. Επομένως, ο δεύτερος λόγος της αιτήσεως, με τον οποίο επισημαίνεται η παραβίαση αυτή και προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 560 αρ.1 ΚΠολΔ, είναι βάσιμος.
ΕΠΕΙΔΗ, κατόπιν αυτών, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση ως προς τη διάταξη αυτής για την έναρξη της τοκογονίας της απαίτησης των αναιρεσίβλητων έναντι του αναιρεσείοντος και να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα επί του θέματος αυτού κρίση στο Δικαστήριο της ουσίας, του οποίου η συγκρότηση από άλλους δικαστές είναι εφικτή. Τέλος, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας των διαδίκων, πρέπει να συμψηφισθούν τα δικαστικά έξοδα μεταξύ αυτών, κατ' άρθρο 22 παρ.2 περ.β' του ν. 3693/1957.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΑΝΑΙΡΕΙ την 5963/2006 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ως προς το μέρος που αναφέρεται στο σκεπτικό.
ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ την υπόθεση ως προς το αναιρεθέν μέρος στο ίδιο δικαστήριο, του οποίου η συγκρότηση από άλλους δικαστές είναι εφικτή.- Και
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ μεταξύ των διαδίκων τα δικαστικά έξοδα.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, την 21η Μαρτίου 2011. -Και
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στην Αθήνα την 14η Απριλίου 2011.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
.............
ΜΠΟΡΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η Π.Ο.Σ.ΠΥ.Δ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ;;;;
ΜΠΟΡΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΟΥ Κ. ΝΙΚΟΛΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ;;;
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ;;;
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ
ΜΕ ΟΤΙ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ .????
